Ook vandaag drong de geur van pannenkoeken in onze neusgaten toen we onze ogen open deden. Snel wassen, aankleden en ons klaar maken voor vertrek. Even ontbijten op het terras. Ik at een paar pannenkoeken met honing en dronk een kopje koffie. Het weer is vandaag wat omgeslagen en de lucht is bewolkt. Het lijkt erop dat het ieder moment kan gaan regenen.
Op weg voor de 17km lange hike.
We vertrokken rond de klok van 8:45 uur. Al snel lieten we Lao Cai achter ons en lopen we weer midden tussen de rijstvelden. De bewolking en lagere temperatuur maakt het wandelen wel een stukje aangenamer. Onderweg kwamen we een paar beekjes tegen die we moesten zien te overbruggen zonder natte voeten te krijgen.
Op gevaar voor natte voeten naar de overkant.
We hadden we een redelijk tempo in en we arriveerden rond 11:00 uur al bij de locatie voor onze lunchstop. We zaten nog aardig vol van het ontbijt maar besloten toch om iets te eten. We zitten net of het begint te regenen. Een beter moment voor een pauze was er niet. We aten verse noedels met groenten en kip. Na het eten bleek de regen alweer gestopt te zijn en konden we verder met onze wandeling van 17 kilometer.
Het eten met stokjes gaat steeds beter.
In dit gebied was het veel drukker dan gisteren. Hier komen veel dagjes toeristen naar toe die een glimp op willen vangen van de omgeving en de mensen die hier wonen. Af en toe was het wachten of in een rij achter elkaar aan lopen. Het pad was wat glibberig geworden en we moesten iets beter opletten waar we de voeten plaatsten. We kwamen de groep Nederlanders weer tegen en die hadden ook een hoog tempo.
We werden ingehaald door onze “bekende” groep, Ronac liep voorop met ze mee.
Ronac volgde en liep op een gegeven moment voorop en gaf het tempo aan. Pappa en ik volgde ook maar mamma bleef achter met Ping en liep haar eigen tempo. We kwamen door weelderige bamboebossen en langs kleine kabbelende beekjes. Bij het dorp Cat Cat zien we nog veel meer dagjes toeristen. De afdaling naar het dorp gaat via een trap met ongelijke treden. Overal stonden kraampjes met zelfgemaakte knuffels, tassen, sieraden en versnaperingen. Op het einde van de afdaling steken we via een brug het water over.
Er is een waterval en er zijn een aantal waterraderen die langzaam ronddraaiden. Er was ook een klein theater waar een dansvoorstelling werd gegeven. We keken even maar konden het niet helemaal afzien omdat we op een bepaald tijdstip ergens moesten zijn om opgepikt te worden door een minibus. Terwijl we op de terugweg waren kregen wij allebei van Ping een handgemaakte knuffel. Zo ontzettend lief van haar!
De minibus stond al klaar en bracht ons terug naar het Garden Eden Hotel. We namen met veel dikke knuffels afscheid van onze gids Ping. Wat een schat van een vrouw en een super gids! In het hotel kregen we een kamersleutel en konden we even douchen. Met een groot deel van de Nederlandse groep zaten we buiten op het dakterras tot we rond 18:00 uur konden gaan eten.
Onze knuffel van Ping.
Het was een lekker diner. Langzaam zagen we de zon ondergaan en werden de bergen een donkere vlek. Ruim op tijd verlieten we met z’n allen het hotel om naar het busstation te lopen waar de sleeperbus zouden nemen. Het busstation lag in de buurt van de overdekte markt en het was nog een stukje lopen. We moesten nog een tijd wachten voordat de bus zou vertrekken. Van kenners hadden we gehoord dat we in de rij moesten gaan staan indien we een stoel onderin wilden hebben.
Pappa zorgde ervoor dat de rugzakjes in het bagageruim kwam terwijl wij in de rij bleven staan. Al snel bleek dat we niet zelf in konden stappen maar dat de namen werden opgeroepen. Toevallig zagen wij onze namen als laatsten op de pagina staan. Mamma gaf bij de chauffeur aan dat Ronac niet bovenin kon liggen omdat hij mogelijk uit de stoel kon vallen.
Gelukkig begreep hij dit en mochten we direct instappen. We stapten in, moesten onze schoenen uit doen, deden ze in het uitgereikte plastic zakje en gingen op zoek naar een plaats. Er waren drie rijen met (lig)stoelen onder en boven. Onderin was bijna alles al bezet. Ronac wist de laatste ligstoel onderin te bemachtigen. Net op tijd dus. Wij moesten wel bovenin. In een klein vakje konden we onze schoenen opbergen en verder hadden we nergens plaats voor. Door de beperkte ruimte klommen we een beetje onhandig in onze stoel.
In de slaap bus, al kwam er weinig slaap aan te pas.
Voor mensen die lang zijn is het echt een ramp in de sleeperbus. Wij zijn allemaal niet groot en hadden al weinig ruimte voor onze benen. Voor Stan, Archie en Job zou het geen fijne rit worden. We hebben er wel heel hard om kunnen lachen met zijn allen. De bus zag er nogal futuristisch uit met de roze paarse lampjes. Het duurde lang voordat we de slaap konden vatten.
Net toen we sliepen, stopte de bus alweer voor een plasstop. Het was warm, benauwd en stonk verschrikkelijk in de bus. Niet erg fris dus. We arriveerden midden in de nacht in Hanoi. Vroeger toen de snelweg er nog niet was arriveerde je vroeg in de ochtend. Nu stonden we dus half slapend in de nacht in Hanoi centrum. We liepen naar het kantoor van Friends Travel Vietnam waar we in de slaapzaal nog een paar uurtjes konden slapen. De bedden waren hard maar alles was al beter dan het slapen in de sleeperbus.
Trots op de mannen, de hike prima overleefd!