et is dan eindelijk zover, eindelijk weer op vakantie! We gaan dit jaar naar China, land van het communisme, rochelende en spuwende en boerende Chinezen, meisjes met veel te kleine schoenen, wrede mensen met vlechten, men eet hier alleen maar puppy’s en insecten, iedereen lijkt op elkaar en weet ik veel welke vooroordelen er nog meer zijn.
Vreemd genoeg zijn er zat mensen die werkelijk denken dat veel van deze vooroordelen ook werkelijk op alle Chinezen van toepassing zijn. “gaan jullie naar China? toch niet met de kinderen?” hebben we vaker gehoord.
Wat verwachten we er zelf van? Eerlijk gezegd nog niet veel. Van alle vooroordelen hebben we in het verleden gemerkt dat er vaak weinig waarheid in zit. Natuurlijk hebben we ons wel enigszins verdiept in de bestemming en vooral gekeken of het “te doen” is met jonge kinderen. Na wat speurwerk op het internet kwamen we erachter dat er zat mensen zijn die durven te beweren dat China kindvriendelijk is. Extra inentingen tegen enge ziektes hebben we niet nodig en laten we eerlijk zijn, in China wonen ondanks de kinderbeperking toch nog heel wat kinderen.
Met ons drukke programma hebben we ons dit keer ook niet bijzonder goed voorbereid. Weinig boekjes doorgespit, routes voorbereid of de taal proberen machtig maken. De waan van de dag, en de twee monstertjes zorgen ervoor dat het steeds moeilijker wordt om een goede voorbereiding mogelijk te maken. Ook hadden we meer zoiets van “we zien wel hoe het loopt en hoe de kids reageren”.
Aangezien China niet al te ver weg is (helaas mensen, China ligt echt niet aan de andere kant van de wereld), de beste keuken ter wereld heeft, betaalbaar is en een paar prachtige hoogtepunten biedt viel de keuze dit jaar op China.
De tickets van en naar Beijing hadden we al een paar maanden van tevoren geboekt. Ook boekten we vooraf alvast een guesthouse in Beijing om niet na de aankomst met twee vermoeide kinderen op zoek te gaan naar een slaapplaats. De tijd vloog om en voordat we het wisten stonden we met onze backpacks klaar om te vertrekken.
Maastricht, 10:15
Zusterlief Lucia bracht ons naar het vliegveld in Düsseldorf waar we om 14:40uur de lucht in zouden moeten gaan. Na een extra rondje om het vliegveld kwamen we ruim op tijd aan waardoor we even moesten wachten om al te kunnen inchecken.
Ronac bleek helemaal in de ban van de “iegtui-en” (vliegtuigen), hij zag ze met bosjes de lucht in gaan en vond het allemaal maar erg interessant net als Keyro trouwens. Het vliegtuig zat vrijwel vol met Russen en een paar verdwaalde toeristen waaronder wij. We hadden ideale plaatsen helemaal voorin het vliegtuig, niemand voor ons met extra veel ruimte en de mogelijkheid om Ronac te laten staan zonder dat hij de mensen voor zich lastig zou vallen.
Onderweg naar Moskou.
De vlucht verliep voorspoedig, we kregen een maaltijd aangeboden en Ronac sliep een half uurtje tijdens de drie uur durende vlucht. In Moskou hadden we twee uurtjes om over te stappen op het vliegtuig naar Beijing, de controle ging allemaal vrij vlot, al was het wel een flink stuk lopen naar de andere terminal. Voor de monstertjes was het wel lekker om even rond te lopen.
Keyro maakte een mooie foto vanuit zijn raampje.
Het vliegtuig naar Bejing was een grotere airbus, de grootste van de Aeroflot vloot. We hadden plaatsen 13D, E en F (in het midden), kon bijna niet goed gaan dus met dit ongeluksgetal. Wel een erg mooi vliegtuig met eigen schermpjes (leuk voor Keyro) waar je spelletjes op kon spelen en filmpjes op kon kijken. De service bij Aeroflot is vele malen beter als het redelijk slechte Arkelfy vorig jaar, en de service ook een stuk beter (en nee, niet alleen omdat de stewardessen mooier waren). Keyro en Ronac kregen allebei een rugtasje met wat spelletjes.
De “terrorist” Ronac kaapte ieders slaap weg.
Helaas wilde Ronac niet slapen, al was hij wel ontzettend moe. Het schermpje boven onze stoel bleek geen zegen maar een vloek te zijn. Het had een verslavende werking op de kleine vingertjes van het kleine mannetje. Hij bleef maar aan de knopjes zitten zonder te gaan slapen. Op het laatste stukje viel hij eindelijk in slaap waardoor hij zo’n anderhalf uur geslapen heeft, arm menneke maar ook arme andere passagiers. Ik denk dat er vanaf nu speciale vluchten voor kinderen gaan komen. Keyro gedroeg zich gelukkig wel voorbeeldig en heeft toch redelijk wat geslapen. De nintendo bleek toch weer goud waard te zijn, we hebben hem niet gehoord.
9:30uur plaatselijke tijd landden we op het immense Beijing airport, één van de grootste ter wereld. Toch ging de controle weer snel. Er stonden grote rijen bij de immigratie maar we werden gelukkig een nieuwe rij ingestuurd waardoor we snel door de vriendelijke controle waren. Op het vliegveld namen we na wat geregel een taxi naar ons guesthouse. Hier bleek al hoe lastig het is als je geen Chinees spreekt of leest want het was een heel gedoe om iemand duidelijk te maken waar ons guesthouse lag. Engels wordt hier toch maar weinig gesproken lijkt het en een kaart met Engelse namen is ook waardeloos voor een Chinese taxichauffeur.
We reden in circa 40 minuten vanaf het vliegveld naar ons guesthouse midden in een hutong. Het was heerlijk zonnig weer, zoals we in Nederland al lang niet meer gehad hadden. De smog viel ons ontzettend mee, veel minder als bijvoorbeeld in Bangkok. Op de weg waren nog overal de Olympische ringen te zien, misschien dat de schoonmaakacties destijds toch echt geholpen hebben.
De taxi zette ons af voor de deur waar bleek dat we toch niet helemaal juist waren. De familie bezit meerdere huizen, wij zaten in “house Deluxe (nr. 3)”, zo’n 100 meter verder. Het guesthouse ligt midden in een hutong, dit zijn oude stadswijken waarvan er in Peking helaas niet meer zoveel over zijn. De hutongs bestaan uit lage typische huisjes en bestaan al zo’n 600 jaar. In deze wijken zie je ook nog veel van de kleine winkeltjes waar een soort eenmanszaakjes zitten.
Ons huis had een mooie overdekte binnenplaats, erg handig voor de kinderen. Hier stond o.a. een pingpong tafel en wat speelgoed, erg kindvriendelijk dus. De eigenaar Bobby (zijn Engelse naam) bleek erg vriendelijk en na een kopje thee konden we rond 11:00uur onze kamer in. Eigenlijk wilden we een beetje relaxen en nog een paar uurtjes slapen maar onze kleine wervelwind had hier nog geen zin in. We liepen een rondje door de wijk en haalden wat te drinken, Keyro en Ronac kregen een Chinees ijsje en we hadden veel bekijks met de twee mannetjes. De mensen lijken hier in ieder geval tot nu toe allemaal erg vriendelijk.
Een korte wandeling door de Hutong.
Het was erg warm waardoor we weer snel terug waren in het guesthouse. Keyro speelde wat op zijn nintendo en Ronac was nog steeds niet kapot te krijgen. Rond vijf uur besloten we maar iets te gaan eten en daarna vroeg naar bed te gaan. We liepen wat rond, en vonden iets wat op een restaurant leek en gelukkig ook bleek te zijn. We werden naar boven gebracht waar we vol angst op de kaart wachten. De kaart bleek gelukkig voorzien te zijn van plaatjes en Engelse teksten! Toch bleek het erg moeilijk om uit te leggen dat we iets van rijst wilden en iets dat niet al te pittig was. Onze eerste les is dus meteen geleerd, meenemen van een vertaalboekje zodat we de Chinese tekst kunnen aanwijzen.
Het lukte ons toch om een paar heerlijke gerechten te bestellen (geen kunst hier volgens mij) en een grote fles jus d’orange in plaats van een glas. We bestelden dumplings gevuld met groenten en glasnoedels, fried rice en een gerecht met varkensvlees, erg lekker!
Onze eerste Chinese maaltijd was meteen een succes.
Ronac was inmiddels in slaap gevallen in het restaurant en ook Keyro viel in slaap voordat het eten kwam. Keyro en Ronac aten in een comateuze toestand toch nog paar dumpling en wat happen rijst voordat we terug liepen naar ons huisje. Daarna zijn we vrijwel meteen gaan slapen (rond half zeven Beijing tijd).
Rond twaalf uur s’nachts waren de twee donderstenen weer klaarwakker. Toch maar blijven liggen en ondanks aandringen van een volhardende Keyro niet het licht aangedaan. Gelukkig vielen de mannen na een tijdje toch weer in slaap om rond half negen ’s ochtends wakker te worden. Dag één overleefd!